Sakbong…

May mga tao talagang nagkukulong sa mundong naka-sanayan na, sa mga bagay na naka-gawian na nilang gawin at natatakot nang sumubok nang pagbabago. Mahirap man silang intindihin minsan, kelangan nating maunawaan na lahat ng kaganapan ay may dahilan. May dahilan kung bakit sila nagkukulong sa kanilang mundo at kung bakit ganuon na lamang ang pananaw nila sa buhay. Maaring dala ng sariling karanasan, nasaksihan sa paligid, kaibigan o kapamilya o di kaya nama’y dala nang impluwensiya nang mga kaibigang may mapait na karanasan sa iba’t-ibang aspeto nang pagiging ganap na tao.

Dahil diyan, sila na mismo ang nagkukulong sa kanilang mga sarili at sila na mismo ang nagse-set ng barrier sa maraming bagay. Natatakot silang subukan ang mga bagay-bagay dahil natatakot silang masaktan o di kaya’y matalo sa laro ng buhay. (Kung sa tingin ninyo buhay pag-ibig ang tinutukoy ko, nagkakamali ka. Hindi lamang puro pag-ibig ang pinag-uusapan dito, kundi ang kabuoan nang pagiging isang ganap na tao) Natatakot silang lumabas, humakbang palayo mula sa kuwadradong linyang nagkukulong sa kanilang pagkatao. Dahil iniisip nila na baka sa kanilang paglabas ay katakot-takot na pasakit at pagdurusa ang kanilang maramdaman. Bakit? dahil nakabalot sila sa supot ng pag-aalinlangan.

Naalala ko pa yung sinabi sakin nang una kong karanasan “Wala kang mararating kung hindi ka lalakad.” na dinugtungan nang aking matalik na kaibigan “hindi ka hahatulan ng mundo sa nasa loob mo, at kung mangyari yun, sow wat?.=), basta totoo tau lagi..” Taaaaammmaaaaa..! ika nga ni Anne Curtis at tama nga naman talaga sila. Dahil wala naman silang ibang hangad kundi ang ikakabuti mo, bakit ulit? dahil kaibigan mo sila.

Hindi naman natin sila masisisi kung bakit ganuon na lamang sila kung mag-isip, kung bakit ganun na lamang nila pangunahan ang mga bagay na di pa nang yayari o mangyayari pa lamang. Hindi naman kasi tayo pare-pareho ng personalidad, hindi naman kasi tayo ang makakaramdam ng sakit sa bandang huli at hindi tayo ang nakakaramdam ng takot. Takot na sumisira sa ating diskarte. Naguguluhan ka na ba kung anu ba talaga ang pinu-punto ko? Gusto ko lamang maging makatarungan ang posteng ito sa bawat mambabasa.

Ang ganang akin lamang, hindi naman natin kontrolado ang bawat pangyayari sa ating buhay, lalo na ang mga taong ating nakikilala sa araw-araw. Dahil ang totoo, lahat naman ng tao sasaktan tayo, kailangan lamang nating humanap ng isang karapat-dapat para sa ating mga pasakit. Kaya kung may dumating na pagkakataon sa ating buhay, subukan nating pakinggan ang ating mga puso at subukang intindihin ang bawat tinitibok nito. Kung hindi man magbunga ng maganda sa bandang huli, huwag mong pag-sisihan. Masasabihan ka naman ng “at least you’ve tried =)”

Ipagpatuloy ang buhay, gawin ang mga nakagawian na. Gumawa ka man ng mga pagbabago, siguraduhin mong makakatulong ito para sa ikauunlad ng iyong pagkatao.

[Gusto ko lamang magkaroon ng pansalamantalang pormal na pamamaalam. Lagi na lamang kasi akong nawawala ng walang pasabi. At least ngayon, me pasabi na. hehehe. Nahihiya na kasi ako meron parin naman ako ng ganun, kala niyo sa mga komentong hindi ko natutugunan. Sa mga nagkomento sa mga poste ko’ng emo. Maraming Salamat ng marami? hahaha. Hindi ko alam kung hanggang kailan, pero sana sag’let lang itong pag iinarteng nararamdaman ko. Hindi naman pag iinarte talaga eh, pag iinarte lang. hahaha. Sa mga naging kaibigan ko, naging mabuting kaigiban, naging matalik na kaibigan, naging boypren, gelpren, nakaharutan, nakalandian at sa lahat ng mga nakapalitan ko ng makukulit ng komento. Maraming Salamat sa inyo, madami akong natutunan sa inyo,lalo na sa mga poste niyo at mga payo, maraming salamat. Hindi na ako magbabanggit pa ng pangalan, kung natamaan ka ikaw yun! Tama ikaw! Aylabyu! hahaha. At sa mga hindi naman, Maraming Salamat parin, sa pagbisita at pag-babasa ng mga paskil sa aking munting Bahay-Cubo. Gusto ko sa aking pagbabalik ‘di na ako mabansagang “Prinsipe ng Drama” o ng mga “Emo”. Gusto ko ibang chebiii ang masaksihan niyo, hindi yung puro na lang emo. Senyong lahat, Maraming Salamat! Mag-iingat lage at Patnubayan nawa tayo lahat ng Maykapal! /wink]

Advertisement

Balat-Kayo

Lumabas ako ng gate ng opis at naglakad. Muntik ko nang makalahati ang eskuwelahang aking dati’y dinadaanan nang mapansin kong hindi pala naka sindi ang maliit na flash light na dala ko.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Nagpatuloy ako sa paglalakad at nakarating sa main gate ng subdivision nang hindi man lang nanginig ang aking katawan sa takot.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Pumunta ako sa waiting shed na dati’y aking kinatatakutan, umupo, yumuko at naghintay ng masasakyan.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Sumakay ako sa unang dyip pauwe at dumukot ng pamasahe, may nadukot akong maliit na resibo ng 7/11.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Patuloy kong nirorolyo ang resibo nang hindi ko alam, hanggang sa makababa ako ng dyip.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Hindi ko pa naman nabili ang daan, subalit pakiramdam ko mag-isa ko lang ang tumatawid sa pedestrian.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Pagsakay sa pangalawang dyip, dumukot ng benteng pamasahe, inabot sa drayber at sinabing “Manong Para”.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Malapit na ako sa aking baba-baan ngunit nadatnan ko parin ang sarili kong nirorolyo parin ang resibo.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Bumaba ako sa dyip at pauwing naglakad. Sumunod sa utos ng aking mga paa’t nakatingin sa kawalan.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Patuloy ko lang na tinatahak ang daan, malapit na ako sa dapat puntahan nang di ko man lang namamalayan.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Nagising ako’t tinanong ang aking sarili, “bakit ko ba nirorolyo ang resibong ito?”. “Hindi ko alam ‘di ‘ko lang talaga mapigilan ang sarili ko”
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Tuluyang nahimasmasan at tinago sa bag ang resibong naging parang tobacco, kasama ng isang pink na papel na may nakasulat na “Pahingi ako ng 5 piso”.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Sumulat ako’t nilakip sa isang tela.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Pakiramdam ko hayskul student ulet ako.
Bakit? Dahil mapagpanggap ako.

Sadyang mapanggap ang mga salita, subalit tanging ang taong may pakiramdam lamang ang siyang tanging makakaunawa.
Bakit? Dahil ‘yan ang totoo.

[Hiling by Silent Sanctuary]
[Sinulat noong Ika-16 ng Hulyo taong 2010. Oras: 06:18 PM]

Katorse

Kumatok ako sa pinto namin at sinalubong ako ng kapatid kong lalaki. Galing ako ng trabaho, nadatnan ko si Nanay na naghahanda ng agahan, si Tatay naman naliligo. Gaya ng nakagawian, pagpasok sa bahay, nag-bless muna ako’t dumiretso sa kuwarto para magpalit ng damit. Umupo ako’t nilipat ang channel ng T.V., naghanap ng magandang mapapanood. Kinalabit ako ng kapatid ko,

Utol: Kuya,..

Ako: Oh…?

Utol: Me itatanong sana ako…

Ako: Mmmm, ano yon?

Utol: Pa’no ba manligaw?

Ako: Ahh..? (sabay ngisi)

Nakangiti kong nilingon ang aking kapatid. Bigla ko na lamang naisip na, ang bilis ng panahon at binata na ngayon ang kapatid ko. Bigla ko ring naalala yung mga oras na ako yung nagtitimpla ng gatas niya, nag-papaypay habang tinatapok-tapok ang puwet para makatulog at yung mga panahong nilalakad ko yung daan pauwi galing eskuwela nuong Grade 3 para makabili nang harinang ginawang tsokolate na may iba’t-ibang korte’t disenyo, me maipasalubong lang sa kaniya…

Utol: Hui… Kuya!

Ako: Oh..??

Utol: Ano na..?

Ako: Ano??

Utol: Yung tinatanong ko…

Ako: Ah.., yun ba?? Hehehe..

Ako: Bakit, may pera ka na bang pang date at pambili ng bulaklak?!

Utol: Wala,.. pero andiyan ka naman eh..di ba? (sabay ngisi)

Ako: Ulul! ako pa pag-proproblemahin mo, ako nga walang pang-date eh! (sabay tawa)

Utol: Joke lang…. me ipon naman ako eh, sige na… turuan mo na ako kung paano..

Utol: Pa’no mo ba niligawan yung naging girlfriend mo nung high skul?

Ako: Teka,.. sino ba yan??! (kunot nuo)

Utol: Kaklase ko…

Ako: Oh, yun naman pala eh, edi sabihin mo… ganun lang!

Utol: Eh, hindi ko nga alam kung pa’no eh, nahihiya ako eh.. (sabay ngisi)

Ako: Problema ba yun, edi idaan mo sa sulat..

Utol: O’nga no.. sige-sige… galing mo talaga! (hehehe) Salamat Kuya!

Ako: Samahan mo na rin ng rosas, yun ay kung may pambili ka.. ‘wag kang mang-hihingi sa’ken ah. sisipain kita!

Utol: Hahaha. Ang kuripot mo talaga, wala kang kasing-tigas! (sabay tawa)

Ako:Ulul!

Mama: O’ siya, siya.. tama na yan. Nakahanda nang pagkain, kumain na tayo’t anong oras na. Mahuhuli na kame..

Mama: Jonas…

Utol: Po?

Mama: Tawagin mo na ang Tatay mo’t dalawa mo pang kapatid, sabihin mo kakain na.

Utol: Opo…

Lumiwanag ang paligid, nakakasilaw, biglang naglaho ang kanina lang’y abalang pamilya ko. Nakita ko na lamang ang aking sariling nakatayo, mag-isang ino-okupa ang malawak na espasyo ng isang lugar na di ko malaman kung saan. Pakiramdam ko’y nasa loob ako ng isang silid na kinulayan ng puti ang bawat dingding, at pinuno ng mga ilaw na puti ang kisame.May nakita akong maliit na puting paru-paro, nagpaikut-ikot sa akin at dumapo sa aking paanan. Kukunin ko na siya nang napansin kong naghuhulugan na parang piraso ng puzzle ang puting sahig na aking tinatapakan. Tumakbo ako papalayo at naiwan ang paru-paro. Inabutan ako ng pag-guho ng sahig at nahulog. Ibinukas ko ang aking mga mata, madilim at mabilis ang tibok ng aking puso. Tumayo ako’t sin’witch ang ilaw, nakita ko sila Tatay, Kumag (bunso) at si Mama na mahimbing na natutulog. Panaginip lang pala ang lahat..

Kung nabubuhay ka pa siguro hanggang ngayon Tol, madalas din siguro tayong mag-away gaya nang ginagawa namin ng kakambal mo. Ano kaya hitsura mo ngayon? Mas guwapo ka kaya kesa sa’ken? Pero malabo yun, ako panganay, kaya ako lang ang mas guwapo. Hahaha. Itatanong mo din kaya sa’ken yung tanong mo sa itaas? Itatanong mo din kaya kung pilot na black ba ang magandang panulat sa lab letter? Kung sterling ba ang gagamitin mo, kung “hallmark” ba ang card na pag-lalakipan mo nito, kung saan ka makakatipid kapag nag-aya ka ng date, kung red, white, pink o violet ba ang magandang kulay ng rosas na ibigay at kung pa’no ba humalik nang hindi nahahalatang pers taym mo. Kung nabubuhay ka siguro ngayon, hindi kita nami-miss nang ganito. Miss na kita ‘tol!

Kristoffer Jonas Cubo
July 11, 1996 – March 3, 1999

Para sa kakambal mo na si Christian Joshua Cubo Abad, mag-aral ka nang mabuti diyan sa Isabela at huwag mong bibigyan ng sakit ng ulo si Auntie May. Pasensya ka na kung madalas kitang pag-sabihan tigas kasi ulo mo eh. In Jesus Name! Aylabyu tol!

Belated Happy Birthday sa inyong Dalawa! Labyu Tols! (plural eh =p)

[Sinulat noong Ika-9 ng Hulyo taong 2010]

Tagged

Dahil malakas din sa’ken si Kuya Tito eto na ang aking tugon sa kanyang pag-tag sa aken.

1.) What is your name: Chevy

2.) A four letter word: Cure (kailangan ko ‘to ngayon, dahil nababaliw na ata ako. hahaha)

3.) A boy’s name: Christian or Christopher (Kristoffer) and Chester (pangalan ng utol kong kambal at si kumag)

4.) A girl’s name: Charity (gusto ko ito magiging pangalan ng magiging anak ko sa hinaharap)

5.) An occupation: Civil Engineer (pinangarap ko ‘to, buti’t pinangarap ko lang. nyahaha)

6.) A color: Cyan (puwede ring Color White? Hehehe)

7.) Something you wear: Calvin Klein (wala ako maisip eh, brip lang talaga nasa utak ko. Hahaha)

8.) A food: Cheese Burger (siempre, hehehe. burger! burger! burger!)

9.) Something found in the bathroom: Colgate (panay brand na lang ba? waah)

10.) A country: Cuba (dapat me Cubo rin, nyahaha)

11.) A reason for being late: Crashed into someone‘s room (hanu daw??!!)

12.) Something you shout: CALL ME!!!

13.) A movie title: Candyman 2 & 3 (ni-search ko lang yan,hahaha)

14.) Something you drink: Coke (Cali sana, kaso baka magalit si Tatay, hehehe)

15.) A musical group: Cascades (I wanna stand with you on a mountain, I wanna bathe with you in the sea [music])

16.) An animal: Camel (Cangaroo sana ee. Hahaha)

17.) A street name: Calle Rosario (sa Binondo daw yan sabe kumpareng wiki)

18.) A type of car: Chevrolet Camaro (buma-bumblebee, hahaha)

19.) An internet site/blogsite: http://chadthecoffeeholic.wordpress.com/ (at naghanap pa talaga ako, salamat Jason!)

20.) A song: Cats in the cradle (puwede pa ba isa?) Close to you (hahaha, why do bards? Nyahaha)

21.) A President’s name: Maria Corazon “Cory” Sumulong Cojuangco-Aquino ([L]ong-[L]ived Ninoy and Cory!)

22.) A cartoon character: Chōji Akimich (hindi ako naruto fan pramis, hehehe)

23.) Name of School: Colegio de Dagupan (siempre kung san ako grumadweyt)

24.) A sport: Canoeing (parang minsan kase, masarap maumpog sa bato ang mga ulo naten, nyahaha)

25.) A Latin word : Consumo (wala ka nang ginawa kundi manuod ng naruto! ma-kosumo ka ng kuryente! naka-eletrik pan ka pa! – -tsk!)

Instructions

1.) Copy tag to your own notes and start modifying it.
2.) Omit existing answers.
3.) Write your answers and tag as many as you want.

Rules

Use the first letter of your name to answer each of the following questions. They have to be real. Nothing made up. If the person before you had the same initial, you MUST have different answers, strictly NO carbon copy in that case. You cannot use any words twice. You cannot use your name for the boy and girl’s name questions.

[Sinulat noong Ika-7 ng Hulyo 2010]

Uno

Dukot sa bulsa, labas ng lighter, sindi ng sigarilyo. Si Tonyo, ordinaryong mag-aaral sa kolehiyo, laking probinsiya, nakipag-sapalaran sa Maynila para matisod ang magandang kinabukasan. Kasalukuyang nag-aaral si Tonyo sa PUP (Polytechnic University of the Philippines), estyudante sa umaga, empleyado sa gabi. Hindi sapat ang pinapadala ng kaniyang mga magulang para matustusan ang kaniyang pag-aaral. Kung kaya’t namasukan siya bilang service crew sa isang restaurant malapit sa boarding house kung saan siya pansamantalang nanunuluyan.

Sa tatlong taong pamamalagi ni Tonyo sa Maynila, marami na siyang nakilala, naging kaibigan, ang iba’y naging kaaway. Marami narin siyang naging karanasan, trobol, babae, bisyo, nadukutan o di kaya nama’y napag-tritripan. Sa kabila ng mga iyan, hindi naman niya napabayaan ang kaniyang pag-aaral. Ni minsan ay hindi siya lumagapak sa klase, ngunit kung minsan din nale-late dahil sa trabaho o di kaya’y absent. Sa katanuyan isa siya sa mga pinagpipilian na makatanggap ng “Graduation with Distinction” sa kaniyang nalalapit na pagtatapos sa susunod na taon. Ginagawa niya ang lahat ng kaniyang makakaya, lahat ng sakripisyo upang hindi biguin ang kaniyang mga magulang at nang dumating naman ang araw na maipagmamalaki din siya ng mga ito at masabing “Anak namin yan!”.

Isang gabi habang nag-lalakad pauwi si Tonyo galing sa trabaho. Napansin niyang parang may sumusunod sa kaniya. Binilisan niya ang paglalakad, walang anu-ano’y biglang may tumapik sa kaniyang balikat at sinabing “Holdap to!, akin nang pag-ibig mo!” saba’y tawa.

Ana: Bilis mo maglakad ah!Hanep puwede ka na sa marathon! Hahaha! (hingal)

Tonyo: Gagu! Tinakot mo ‘ko! Ang lakas din ng trip mo eh no?!

Ana: Hahah. Kinabahan ka no? Hiningal ako dun ah, nagutom tuloy ako.. Tara kain tayo!

Tonyo: Sige tara! libre mo? (sabay ngisi)

Ana: Ulul! ‘kaw ‘tong me trabaho ako pa manlilibre, ‘kaw ah!

Tonyo: Ay! me assignment pa pala ako, kita na lang tayo bukas ah?! (sabay tawa)

Ana: Alam mo, ikaw lang ang tanging lalaking kilala ko na sintigas ng bato sa sobrang kuripot! ‘lika na nga ako na taya.

Tonyo: Yahooo! Bibigay ka rin eh, pakipot ka pa. Hahaha.

Ana: Gagu!

Matalik na magkaibigan sina Tonyo at Ana. Buhat ng lumipat si Tonyo sa boarding house kung ‘san nanu-nuluyan si Ana, ay naging magkaibigan na sila. Daig pa nila ang mga bata, para silang mga aso’t pusa kung mag-asaran, at kung minsan nama’y daig pa ang mag-siyota kung magharutan.’Di tulad ni Tonyo, mas maginhawa ang naging pamumuhay ni Ana. Hindi niya iniisip ang pambayad ng kaniyang renta, tuition o mga ibang bayarin sa eskuwela. Kaya madalas sa tuwing lumalabas ang dalawa si Ana ang laging taya pagdating sa kainan. Minsan din kapag kapos si Tonyo at sasapit na ang araw ng pagbabayad ng renta, si Ana na rin ang nagbabayad ng renta ni Tonyo. Madalas din silang mag-kausap sa cellphone, sa text, daig pa nila ang nag-cacall center. Madalas ding dumaan si Ana sa resto kung saan nagtratrabaho si Tonyo, at minsan nama’y sumusundo si Tonyo kay Ana pagkatapos ng eskuwela. Kaya hindi maiwasan na mag-isip ang mga tao sa paligid nila, lalo na ang iba nilang mga kaibigan na may relasyon ang dalawa.

Minsang nagtext si Ana kay Tonyo at nagya-yaya itong uminom.

(text ni)Ana: Tara shot tayo!

(text ni)Tonyo: Hoy! Adik! problema mo?!

(text ni)Ana: Wala, kung ayaw mo di wag!

(text ni)Tonyo: Sige, sige, relax ka lang diyan ok? Pagkatapos ng shift ko uwe na ‘ko kagad.

Hindi na nakatanggap ng reply si Tonyo pagkatapos nun. Natapos ang trabaho’t umuwi na siya kagad. Pumasok siya sa kuwarto ni Ana at nadatnan na niya itong umiinom mag-isa ng “always open. The Bar!” na strawberry flavor. Nilapag nito ang bag sa sahig at umupo sa tabi ni Ana. Habang nakasandal sa double-deck na kama sa loob ng kuwarto, napansin niya ang isang basyo ng bote ng alak na nakatumba sa sahig. Alam na niya na marami nang nainom ang kaibigan. Kaya kinuha nito ang basong tangan-tangan ni Ana’t binuhusan ng alak ang baso hangang sa makalahati ito, sabay tagay.

Tonyo: Ba’t ka naglalasing me problema ba?

Ana: Ba’t ba ang manhid-manhid niya? Hindi ba niya alam na mahal na mahal ko siya? (palasing na sabi ni Ana)

Tonyo: Ano ba pinagsasabi mo?! Binasted ka no? Hahaha (pangsusutil ni Tonyo)

Ana: Gagu! Pare, panget ba ako? (palasing na sabi ni Ana habang nakasandal ang ulo sa balikat ni Tonyo)

Tonyo: Hmmmn,ewan. Napagtitiyagaan pa naman kita kahit papano. (sabay tawa) Alam mo, itulog mo na yan. Masyadu nang marami nainom mo. Bukas mawawala din yan.

Ana: Ang gagu mo talaga kausap! Umalis ka na nga! Shooo!

Niligpit na ni Tonyo ang mga bote, nilgay sa mesa ang baso at inihiga na sa kama si Ana. Paalis na si Tonyo ng bigla itong hinawakan ni Ana sa kamay.

Ana: San ka pupunta? Aalis ka na? (malungkot at malamyang boses)

Tonyo: Oo, pina-paalis mo na ‘ko diba? Bukas na lang tayo magkita. Bangag ka kasi, mahirap na baka kung anu pa maisipan ko reypin pa kita. (sabay tawa)

Ana: Gagu…. dito ka lang. Dito ka na matulog, samahan mo ako… (malamyang pakiusap niya)

Tonyo: Are you blurred?! alam mo namang hindi puwede yun! Edi binungangaan nanaman ako ni Ate Linda niyan. Sige na. Itulog mo na yan.. Check na lang kita bukas ng umaga bago ako pumasok. Tulog na ha!

Ramdam ni Tonyo na me pinagdadaanan ang kaniyang kaibigan, ramdam niya ang lungkot sa boses at sa mga mata nito. Aktong bibitiw na si Tonyo nang biglang humigpit ang paghawak ni Ana sa kamay nito.

Ana: Dito ka lang…. please….. (pagmamaka-awa niya)

Halata sa boses at kinikilos ni Ana na lasing ito at wala na ring nagawa si Tonyo kundi ang samahan ang kaibigan.

Tonyo: Ok, sige na nga. Bahala na diyan! O’ siya, sige na, dito lang ako.

Ana: Halika dito…. tabihan mo ‘ko…. (pakiusap na me halong antok)

Tonyo: mmmmm! Sige na, umusod ka dun..

Tonyo: Konti pa, wala akong mapuwestuhan oh, laki laki kasi ng puwet eh! (sabay tapik sa puwet ni Ana)

Nakatihayang humiga si Tonyo sa tabi ni Ana, habang si Ana naman ay nakatalikod sa kaniya habang yakap-yakap ang maliit na unan’g kulay pink na regalo ni Tonyo nung birthday niya.

Madilim at tahimik ang silid, nararamadaman ni Tonyo ang antok ngunit kahit anung pilit niya’y hindi siya makatulog. Dalawampung minuto na ang nakalipas ngunit gising parin ito, hanggang sa..

Ana: Tonyo, nilalamig ako….

Tonyo: Gusto mo patayin ko yung electric fan?

Ana: Hindi…. yakapin mo ako…

Tonyo: Ha??! O…. o- -sige…

Tumagilid si Tonyo ng higa paharap sa likod ni Ana, at niyakap niya ito. Humawak ng mahigpit si Ana sa kamay ni Tonyo. Hindi maintindihan ni Tonyo ang kaniyang nararamdaman, pakiramdam niya’y parang ito ang unang beses siyang sisiping sa isang babae. Mabilis ang tibok ng puso ni Tonyo, ganun din ang dalaga. Pati pag-hinga ng dalawa ay biglang lumalim. Isang boses ang bumasag sa katahimikan ng silid..

Ana: Tonyo….

Tonyo: mmmmm… (pa-antok na sabi)

Ana: Mahal mo ba ako?

Tonyo: Huh?? san mo naman pinag-kukuha yang mga tanong mo?!

Ana: Basta, sagutin mo na lang….

Tonyo: Siempre naman….. – – – Hindi (sabay tawa)

Ana: Ang tino mo talaga kausap kahit kelan, seryoso na kasi…. ano?

Tonyo: Siempre naman, kaibigan kita eh…

Tonyo: Bakit ba? anong meron dun?

Ana: Wala lang, big lang pumasok sa isip ko..

Tonyo: Asus… kunwari pa ‘to! Aminin mo na kasi, me crush ka sa’ken noh? (sabay tawa) Siguro minsan, pinag-nanasahan mo ko? Hahaha

Ana: Ulul! Gagu! ‘di noh! kapal ng peslak neto!

Tonyo: HAHAHA! Uyyyyy… hahahaha!

…………..

Ana: Madalas kasi ako tanungin ng mga kaklase ko kung boyfriend ba kita, madalas kasi nila tayo makitang magkasama..

Natahimik si Tonyo nang marinig niya iyon kay Ana. Alam niya na me gustong ipahiwatig si Ana sa mga tanong niya. Hindi siya manhid para hindi niya iyon maramdaman, subalit nililigaw lamang ni Tonyo ang usapan sa pamamagitan ng mga pabiro niyang sagot. Alam niya sa loob-loob niya na may lihim din siyang nararamdaman para kay Ana. Subalit pilit niya itong tinatago’t nilalabanan. Dahil alam niyang hindi iyon makakabuti sa kung anung meron sila sa kasalukuyan.

Ana: Huy!

Tonyo: Oh…?

Ana: Natahimik ka diyan?

Tonyo: Ahhh.. hehehe. wala… yaan mo yung mga yun, inggit lang sila kasi guwapo yung bespren mo.. (sabay tawa)

Tonyo: Tara tulog na tayo… maaga pa pasok ko bukas..

Natigil ang usapan nang dalawa, mas lalong humigpit ang yakap ni Tonyo at sumubsob sa likuran ni Ana. Kinabukasan gumising si Ana, napansin niyang wala na si Tonyo sa tabi niya.

Ana: Bastos talaga yun! ‘di man lang nag-paalam (bulong niya sa kaniyang sarili)

Marahang bumaba si Ana sa kama dahil me hangover pa siya sa ininom niyang alak kagabi. Habang pababa sa kama si Ana, me nakapa siyang isang maliit na papel sa ilalim ng unan na hinigaan ni Tonyo. Isang maikling liham para sa kaniya.

“Pasensya ka na kung hindi na kita ginising bago ako umalis. Himbing kasi ng tulog mo, naka-nganga ka pa. hahaha. Tungkol dun sa tanong mo kagabi, alam mo na kung anu sagot dun. Sa tinagal-tagal ba naman nating magkasama eh imposibleng hindi mo maramdaman yun. Huwag ka nang mag-lalasing ulet ha? Hindi mo bagay, hehehe. Basta lagi lang akong nandito ha, kaw pa! eh labs kita! Naka naman daw yun oh! O’ siya sige na, wala nang espasyo eh. Hindi dahil pinili kong maging kaibigan mo, ibig sabihin nun hindi na kita mahal. Pinili ko lang kung san tayo mas tatagal. Mahal kita sa paraang alam ko, at patuloy kitang mamahalin sa paraang tanging ako lamang ang nakakaalam…– Tonyo”

Pumatak ang mga luhang may ngiti. Nabasa ang papel, kumalat ang tinta subalit ang nilalaman nito… kailanma’y hindi mawawala….

Ang Pagpatak ng Kamalayang Malaya

Luha ay ang lumalabas na likido mula sa glandula ng luha. Dumadaloy itong pababa habang nasa ibabaw ng mata o buliga (buong mata), na nagdurulot ng pamamasa ng mata, at dumadaloy din sa talukap ng mata. Ayon kay Kumpareng Wiki ang naturang depinisyon na iyan. Subalit yan nga ba talaga ang tunay na depinisyon ng salitang “luha”? Maaring sa literal oo, pero hindi ba’t emosyon ang dahilan kung bakit tayo lumuluha? Emosyon na nagpapabago-bago na gaya ng panahon…

Maging ang pag-luha ay may kaniya-kaniya ding klasipikasyon. May luhang tinatawag nilang mababaw lamang, meron din naman yung luhang may malalim na pinanggagalingan. Merong galing sa labis na kagalakan at meron din namang dulot ng hinagpis at kapighatian. Maraming kaganapan din sa ating buhay ang maaring maging sanhi nito, break-up ng magsyota, pagkadapa dahil sa katangahan, pagkanakaw ng di pa nanababayarang cellphone, pagkasipa sa trabaho, pagkapanalo sa sweepstakes o dikaya nama’y pagka-wala ng mahal sa buhay. Bawat detalye, kurba at pangyayari ay may kontribusyon kung bakit tayo lumuluha.

May kaniya-kaniya mang klasipikasyon, dahilan at pinanghuhugutan ang ating pag-luha. Iisa lamang ang ibig sabihin nito, ang pag-luha ay karapatan ng bawat nilalang. Karapatan natin ito buhat ng tayo ay isilang sa mundo. Walang makaka-agaw, walang sino man ang maaring pumigil. Malaya tayong ilabas ang ating emosyon, kalungkutan man yan o kasiyahan. Malaya tayong ilabas ang ating mga saloobin na nagpapabigat ng ating nararamdaman. Malaya tayo, gaya ng mga ibon sa papawirin, gaya ng mga isda sa karagatan at gaya ng pagtakbo ng usa sa kakahuyan.

Luha man ay may sariling kamalayan at kalayaan.
Pagluhang may kamalayan, malayang pagluha,
banayad na aagos at mag-nining ning ng kusa.

Beinte Uno

Biruin mo yun, dalawampu’t isang taon na pala ang lumipas, dalawampu’t isang taong pagiging tao at dalawampu’t isang taong pamamalagi dito sa mundo. Sa tuwing sumasapit ang araw ng aking kapanganakan, parang wala lang, ordinaryong araw lamang para sa akin. Nakakatanggap ng mga mensahe, pabati mula sa mga malalapit na kaibigan at mga mahal sa buhay. Dahil ordirnaryong araw lamang para sa akin ang aking kaarawan. Hindi na ako nag-aabala pang paghandaan ito, kung anung meron sa araw na iyon, yun. Kung wala naman, ayos na rin basta’t nairaos ang buong maghapon.

Kagabi nagkaroon ng kaunting salo-salo dito sa opis. Kaarawan din kasi nang isa kong katrabaho na si NBSB(tampok siya sa aking posteng MU Online Philippines nuong nakaraang Abril 2010). Dahil a-nuwebe ng Hunyo ang araw ng kaniyang kapanganakan at ako nama’y a-diyes. Naisipan kong sabay na lamang naming ganapin ang pagseselebra ng aming kaarawan. Sulit na ang dalang pagkain matipid pa. Hahaha. Kung kaya namang lakarin ang isang lugar, ba’t kailangan pang mag-arkila ng tricycle. Ganun akong klase ng nilalang ng Diyos, praktikal ikanga.

Nakatanggap ako ng mga pabati mula sa aking mga katrabaho, akala ko parang ordinaryong araw lang din. Pero higit pa dun ang aking inaasahan, pinaghandaan din pala nang aking mga katrabahong babae ang aming kaunting pinagsaluhan kagabi.Gumawa sila ng graham at yung isang “green thing” daw tawag dun. Kulay green ito na mala-gelatin na may sahog at may grated cheese sa ibabaw. Pandagdag sa dala naming pancit palabok, rollcake na coated wit caramel at ilang 1.5L na Coke. Gumawa din sila ng iba’t-ibang kulay ng balloon(me partisipasyon din ako dun, isa din ako sa mga naglagay ng hangin sa loob ng balloon) at meron pang pahabang balloon silang ginawa na animo’y manunuod ng laban ng Lakers at Celtics. Go Celtics! Kaya yan, “No we never give up!” ika nga ni Paul Pierce.

Naging maayos, masaya at nakakabusog naman ang aming pinagsaluhan kagabi. Kinaumagahan tuloy parin ang pag-ulan ng mga pabati, meron pa ngang nagsulat ng “Happy Birthday” sa isang papel na idinikit sa salaming nagsisilbing pagitan ng bawat module dito sa opis. Transparent kasi yung salamin kaya nabasa ko yung mensahe. Nakakataba ng puso. 😀 Pauwe na ako nang nakatanggap ako ng tawag mula sa aking matalik na kaibigan na si John Paul at binati ako, nakareceived din ako ng text message mula kay Sanggang Dikit at sa iba ko pang mga kaibigan. Pero walang tatalao sa note na iniwan ni Tatay sa ibabaw ng tibi namen yun ang nagpa-extraordinaryo ng araw na ito! Akshuli, ako original nun, iniwanan ko rin kasi si Tatay ng note nung birthday niya tapos kunwari nagtulug-tulugan ako. Walang originality tsk! Hehehe. Binati rin ako ni kumag(bunso kong kapatid).

Bago matulog nagdasal ako sag’lit at nagpasalamat sa panibagong taon na ibinigay sa akin ng Dakilang Lumikha, humingi ng gabay at kapatawaran, humiling na rin para sakin at para sa aking pamilya. Mula pagka-gising kaninang hapon hanggang kaninang mag aalas-diyes ng gabi me narereive parin akong mga text messages para bumati. Yung pinsan kong babae na si Ate Candy, tumawag, nakausap ko rin sina Ate Ikhay at Ate Claws. Yung ibang mga kaibigan namin ipinaabot yung pabati kay Sanggang Dikit at merong mga hindi ko inaasahang babati sa’kin na bumati. “expect the unexpected” ika nga. At me humabol pa kaninang mga bandang alas onse habang naka break ako, dibale pasok parin naman yun. Hehehe..

Ang kaarawan ay hindi nakukuha sa dami ng bisita’t bonggang handaan. Bagkus, ang malaman mong marami ang nagmamahal at hindi nakakalimo’t… higit pa ito sa pakiramdam ng may litson sa iyong harapan at hamon sa hapag-kainan.

Sa lahat ng bumati at babati pa lamang! Maraming Salamat! Aylabyu all!

Para sa lahat ng may kaarawan ngayon’g buwan ng Hunyo! Happy Birthday to us! Rakenroll! \m/

My DAD’s 29 Forever!

Dalampung taon mo nang itinataguyod at sinusuportahan ang ating pamilya. Dalawampung taon buhat ng ako’y isilang ng mahal kong ina na iyong asawa. Dalawampung taon na kitang tinatawag na “tatay”. Dalawampung taon na din kitang minamahal. Sabi nila madami daw tayong pagkakahawig, hindi lamang sa mukha kundi pati na rin sa tono ng boses, pagka-maawain, paraan ng pagpapatawa, pagiging nerbyoso, pagka-matatakutin sa multo at pati mga tigyawat sa mukha ay namana ko sa iyo. Subalit may namana ako sa’yo na pilit kong binabago, yun ay ang pagiging barumbado at pagiging mainitin ang ulo. Lalo na kapag nakakagawa ako ng kamalian at mga pagsuway ko sa mga utos mo nuong bata pa ako. Ilang beses ko na bang natikman ang mga palo mo, ang bawat pagsalo ng puwet ko sa mabibigat mong palad at kung minsan pa’y ang abaniko mong sinturon. Ilang beses ko na bang narinig ang mala FPJ mong boses na para bang me plemang nakabara sa lalamunan mo sa tuwing nagagalit ka. Pati ang paraan ng kaniyang panduduro eh kuhang-kuha mo. Alam ko idol mo siya, me balak ka bang mag artista? Ilang beses mo na din ba akong gustong palayasin dahil sa sobrang tigas ng ulo ko nuon. Maraming beses din nuong kabataan ko, matagal-tagal ding kinalyo itong puwetan ko sa haplos ng pagmamahal niyong dalawa ni mama, matagal-tagal ding naging musika ng tenga ko ang mga sermon mo sa tuwing ako’y iyong kinagagalitan at matagal-tagal na din mula nuong maramdaman at marinig ko ang mga iyon.

Sa kabila nang mga iyon, hindi ako nagtanim ng kahit na ano mang sama ng loob sa’yo nuon at hindi din nabawasan ang aking pagmamahal sa iyo. May mga oras nuong kabataan ko na nagtatampo ako sa’yo, minsan masama ang tingin lalo na sa tuwing ayaw mo akong payagang mangaroling dahil baka kung anong mangyari sakin at baka makagat pa ako ng aso, sa tuwing ayaw mo akong payagang maligo sa ilog na aking sinuway ng di mo nalalaman, nyahaha! at sa tuwing ayaw mo akong payagang sumama sa mga kalaro ko para magpalipad ng saranggola dahil baka makagat ako ng ahas sa parang. Naalala ko nuong ginawa’n mo ako ng saranggolang papel nuon na tinupi lamang yung magkabilang gilid at tiyaka tinalian ng sinulid para magmukhang saranggola. Tuwang-tuwa ako nuon at nagtatakbo para paliparin yung so called saranggola ko. Nauto mo ako nuon, gayunpaman ipinagpapasalamat ko na rin ang mga iyon dahil hindi ako nahihiyang ipakita ang mga tuhod ko nitong pagtanda ko na, at higit sa lahat ipinagpapasalamat ko na ikaw ang naging tatay ko.

Marami mang pagkakataong nasaksihan ko ang pagdilim ng kalangitan sa mukha mo, madaming beses ko rin namang nasilayan ang muling pagsikat ng araw pagkatapos ng malakas na bagyo. Ang iyong mga pag-ngiti at ang amin namang pagtawa sa mga simpleng diyoks mong pamatay. Ang malambot na puso mo sa mga taong nangangailangan lalo na sa iyong mga kapamilya. Ang pag-aabang mo sa iyong mga kinagigiliwang teleserye sa ABS-CBN at pagpapaiyak sa iyo ng bawat istorya ng “maala-ala mo kaya”. Saksi ako sa lahat ng iyon, hindi lamang sa iyong pag-ngiti’t pagtawa, pagkuno’t ng nuo at ang iyong pagluha kundi ang pagtitiyaga at pagpupursige mo para magampanan ang iyong titulo… ang pagiging isa at tunay na “Ama”. Kaya nga ipinagpapasalamat ko sa Diyos na ikaw ang naging tatay ko, maraming salamat sa pagtataguyod sa ating pamilya, maraming salamat sa pagmamahal at pag-aalaga, maraming salamat sa paghahanda ng babaunin ko sa trabaho kapag wala si mama, maraming salamat sa paglalaba ng mga damit natin at sa pag-gising sa akin kapag alas kuwatro na ng hapon, maraming salamat sa mga pangaral at iyong pagdidisiplina dahil kung hindi baka kung san na ako pinulot ngayon. Maraming Salamat ‘Tay! at kahit hindi ko man madalas na nasasabi sa’yo dahil nahihiya ako, ewan ko ba kay mama naman hindi… MAHAL NA MAHAL KITA ‘Tay! at kahit na bigyan pang muli ako ng pagkakataong papiliin kung sino ang gusto kong maging ama, paulit-ulit kong isisigaw ang pangalan mo. Dahil ikaw lang ang gusto kong maging tatay at wala nang iba, at walang sinu mang maaring pumalit sa’yo dito sa puso ko ‘Tay! Happy Birthday! Aylabyu ‘Tay! Muwaaaaah! Nyahahaha!

POSTED:June 1, 2010 @ 1:06AM Local Time (Phil)

Alter Ego

Dear Chevybo,

Kamusta ka na? Matagal-tagal na din simula nung huli akong makabasa ng poste mo. Ano na nagyari sa’yo? Hindi ba’t ikaw ang may gusto nito? Ipinahiram ko pa nga ang aking utak, mga daliri at mata para lamang makapagsulat ka. Nasan na ang mga ideya? Ang mga nasimulan mong sulatin? Mananatili na lamang ba ang lahat ng iyon sa Wordpad? Ang emosyon na iyong pinanghuhugutan para makabuo ng isang poste? Naglaho na bang lahat? Ganun lang ba kabilis yon? Batid kong meron kang pinagdaanan nung nakaraan at pinagdadaanan sa kasalukuyan. Pero gumising ka, imulat mo ang iyong mga mata, hindi lang ikaw ang tao dito sa mundo at hindi lamang ikaw ang taong may problema. Maging sila man ay meron din, oo tama ka, may mga kaniya-kaniya din silang pinagdadaanan. Hindi ka naman dating ganiyan ah, masyado na bang mabigat? Masyado ka na bang constipated sa emosyon? Heto, heto ang aking mga daliri… at paulit-ulit ko itong ipapahiram sa’yo kung kailangan mo. Hindi ka pa nga nagsasalita iniaabot ko na eh. Ano pa bang kailangan mo? Ba’t bigla kang nawalan ng ganang magsulat? Naalala mo pa ba nung, estranghero ka pa lang dito sa mundong ‘to? Nakikibasa ng poste ng iba? Naiinggit sa palitan nila ng komento, gustong makisaw-saw pero hindi alam kung paano? Hanggang sa nagkaroon ng sariling kuta, pinakilala ang sarili at tinanggap ng iba. Naalala ko pa ang ngiti mo nun pagbukas mo ng account mo. Halos minu-minuto ata binibisita mo yung bahay mo, kung may bago bang komento o kung may bago bang poste ang mga kapwa mo bloggers na itinuring mo nang mga kaibigan. Kung saan maari kang makipag-unahan sa iba ng pag-iiwan ng puna para lamang maisigaw sa buong madlang people ang salitang “Base!”. Ang pakiramdam na para bang naka “homerun” ka’t nagtatalon sa tuwa. Mas itinuring mo pa ngang tunay na mundo ang blogosperyo kesa sa mundong kasalukuyan mo’ng ginagalawan. Dahil kahit sa virtual na mundong ito, nagkaroon ka ng mga tunay na kaibigan. Mga kaibigan na patuloy mo paring dinadalaw nang hindi nila namamalayan. Bakit nga ba? Eh maari ka namang mag-iwan ng puna.

Alam ko naman gusto mong bumalik eh, gusto mong muling makapagsulat, ibahagi ang mga ideya, buksan ang panibagong pahina ng iyong buhay, ilahad ang mga naging karanasan, muling makipag-harutan,makipag-palitan ng kuro-kuro, makipag-apir at tumambay sa kani-kanilang bahay. Isipin mo naman yung mga punang hindi mo pa nabigyan ng tugon sa mga poste mo. Mahiya ka naman, ni hindi ka pa nagpapasalamat sa kanilang pagbisita, sa pakikisimpatya nila sa iyong nararamdaman nung mga panahong nababalot ka ng kalungkutan at ang mga magagandang punang kanilang iniwan. Kaya bumalik ka na’t, muling ipagpatuloy ang iyong nasimulan. Huwag mong isama ang pagsusulat sa bilang ng mga bagay na iyong sinimulan at hindi na muling tinapos pa. Alam ko praning ka, pero wak kang hibang! Ano ngayon kung wala nang pumapasok na ideya sa utak mo? Kabawasan ba yon sa pagkatao mo? Mababawasan ba nun ang tinatanggap mong suweldo tuwing akinse’t katapusan? Matatanggal ba nun ang pagka-adik ni Noynoy sa sigarilyo? Kung mapapadali nito ang pag-dyebs mo tuwing umaga’t hapon matatanggap ko pa. Dahil kalusugan na ang pinag-uusapan diyan. Pero hindi eh, hindi sapat ang mga rason mo para tuluyang lisanin ang mundo ng blogosperyo. Dito malaya ka, dito kaya mong ilabas lahat, pati hinagpis na dala ng constipation maari mong ilabas dito. Dito ang mundong iyong kinabibilangan, nandito ang mga tunay na tao, ang mga tunay na kaibigan. Dito mo inumpisahang tumipa, tapusin mo hanggang sa rayumahin ka. Alam kong sinulatan mo si Kuya J.Kul, sa “Dear Kuya J.Kul” portion sa kaniyang kuta. At alam ko din ang malaki mong katanungan sa sulat mo. “Ang kung pa’no mo tatahakin ang daan pabalik”. Sana’y malaman mo na ang kasagutan sa tanong mong iyon at mahanap ang daan pabalik. At sa iyong pagbabalik ako’y maghihintay, muli kong ipapagamit sa iyo ang aking katawan, free of charge.. no tax! pakibilisan lang ang pag-iinarte ha…

P.S. Wak mong kakalimutan ang pasalubong ko ha, kung san ka man naroroon. Ingat!

Ang iyong kaibigan,
Chevy Doran Cubo

Minsan…

Kamaikailan lamang ay dinurog ang aking puso ng pagpanaw ng aking Auntie, at nitong Ika-9 ng Mayo araw ng Linggo, pasado alas dose ng tanghali nuon. Ginulantang naman ako ng isang text message na nareceived ko mula sa aking matalik na kaibigan.

Ito ang sabe sa text message: “Sanggang Dikit mantarya ka ta samarin mi kad tan ed sikayo. Agka nabibigla, anggapo lay Ciarra adisgrasya” (Sanggang Dikit maghanda ka at susunduin ka namin diyan sa inyo. Wak kang mabibigla, wala na si Ciarra nadisgrasya)

we miss you shy!

Tumayo ang mga balahibo ko nung mga oras na iyon, bumilis ang tibok ng aking puso at para bang biglang sandaling naglakbay ang aking kaluluwa sa kawalan. Hindi pa ako nakakapaghanda ay dumating na sina Sanggang Dikit, Arc at si Hapon. Bakas sa kanilang mukha ang lungkot at panghihinayang. Naligo ako sandali’t nagbihis nagpaalam kina mama at tatay tapos dumiretso na kami sa bahay ng aming kaibigan para kumpirmahin ang balita.

Pasado alas dose nang dumating kami sa lugar, maraming nakahanay na berdeng upuan. Nadatnan namin ang mga kamag-anak ng aming kaibigan na naka-upo. Nagbigay galang kami’t umupo sa isang tabi. Bakas sa kanilang mga mukha ang kaninang pagbuhos ng mga luha. Subalit sa kabila nang aming nadatnan, pilit parin naming pinapapaniwala ang aming sarili na buhay pa siya, buhay pa’ si Ciarra. Ilang sandali’y nakilala namin ang Ina ng aming kaibigan. Muli kami ay nagbigay galang, subalit ang tangi lamang nilang nasambit ay “Wala na ang inyong kaibigan”. Kasabay nang kanilang pagtangis ang pagtayo ng aming balahibo, hindi parin kami makapaniwala at ayaw naming paniwalaan ang katotohanang.. wala na ang aming kaibigan. Naghintay kami, hinintay namin ang pagdating ng mga labi ng aming yumaong kaibigan. Isa – isa na ring nagdatingan ang iba pa naming mga kaibigan. Magkakasama kaming naupo bilang isang grupo, tahimik… ang kaninang hindi nagiimikan ay biglang nagsi-iyakan. Kaniya-kaniyang labas ng panyo, kaniya-kaniyang punas ng luha at may kaniya-kaniyang pinanghuhugutan ng emosyon. Mabilis na lumipas ang oras, madilim na nang dumating ang mga labi ng aming kaibigan. Ang tagpong iyon ang nagpamulat sa amin na wala na talaga ang aming kaibigan. Kasabay ng paglagak ng kaniyang mga labi ang himig na puno ng hinagpis, ang hangin na may hatid na kalungkutan at ang dalangin na sana’y maging mapayapa ang kaniyang paglisan. Nagsama-sama kami upang masilayan ang aming yumaong kaibigan, bakas sa kaniyang mukha ang saklap ng kaniyang sinapit. Ang silipin ang aming kaibigan sa loob ng kahon ng kamatayan ay parang bang unti-unting pagpunit sa aming mga puso. Mabilis na lumipas ang araw at sumapit ang araw ng kaniyang libing. Ang paghatid sa kaniyang huling hantungan ang pinakamasakit sa lahat, dahil dun na namin tuluyang mararamdaman ang kaniyang pagkawala.

Napakabilis ng mga pangyayari, akalain mo yon! Parang ambilis lumipas ng limang taon. Parang kelan lamang nung nasa high school pa tayo’t nagkakantahan. Naalala mo pa ba nung pinapauwe na tayo ni mamang guard dahil tayo na lamang ang tanging estyudante sa campus. Daig pa natin mga guro nun, dahil hindi magsasara ang gate hangga’t hindi tayo umuuwe. Parang kelan lang nung masilayan namin ang iyong pag-ngiti habang bitbit mo ang iyong gitara. Mas mahal mo pa nga ata yung gitara mo kesa dun sa dati mong syota. Hehehe. Parang kelan lang nung kinaiinggitan kita dahil kababae mong tao pero ang galing mo tumipa ng gitara, parang kelan lang naririnig pa namin ang iyong pag-awit, ang iyong pagtawa’t mga pang-aasar. Parang kelan lang…. at ngayo’y wala ka na. Alam ko na minsan mong hiniling na sana’y makumpleto tayo, nangyari nga gaya ng hiniling mo. Pero hindi ko inaasahan na sa ganitong pagkakataon tayo magsasama-sama, hindi sa ganuong pangyayari. Hindi man ako ang pinagsasabihan mo ng iyong mga sikreto, hindi ka man sa’kin humihingi ng payo at hindi man ang balikat ko ang iyakan mo. Kaibigan kita, at mananatili ka sa aming puso.

Nakagawa ka man ng mga kamalian sa iyong mga naging desisyon nitong mga nakaraan, malinis kang haharap sakaniya’t ipagkakaloob ang iyong sarili. Nag-iwan ka man ng isang bakanteng pasilyo na maaring hindi mapunan ng iba, nagbukas ka naman ng pintuan sa aming mga puso kung saan habambuhay naming aalahanin na… minsan tayo ay naging tunay na mag-kaibigan. Hindi pa ito ang huli tol, ito’y pansamantala paghihiwalay lamang. Tandaan mo na iisa ang ating pinanggalingan at iisa lang din ang ating kahahantungan. Muli tayong magkikita-kita, muling magkakantahan at muling maririnig ang halakhakan ng bawat isa. Kaya hanggang sa muli, catch you on the flip side! Happy Birthday Tol!

P.S. Ok lang kami tol, wak mo na kaming dalawin… kami na lang ang dadalaw sa’yo. Hehehe 😉

POSTED: May 23rd 2010 at 4:00AM PHIL TIME

SEE RELATED BLOG POST:

nhix – MISSING SOMEONE